امه لاجؤن یته مئن پوشتأ مؤنس
چأیی باغؤن
سبزِ دریایِ موسؤن
اونه دورأ گوده بون
..
م. راما ی شعره باز نیویسی بودم!
دارد درد می کشد شهرم
گلوی درختانش را با طناب بسته اند که
پرده نوشته ها بتوانند به راحتی جلوی چشم آفتاب را بگیرند
سی سال گذشته است
و اینجا دقیقا یکی از جاهایی ست که
خون بسیاری از جوانانش برای انقلاب ریخته شده ..
امّا
..
دارد درد می کشد شهرم
که سینما ندارد
که.. حرف نمی زند!